بادل چون شیشه

بادل چون شیشه ام آیا روا باشد جفا؟

عاشق ناز نگاهت من،نمی فهمی مرا

با تعمدمی پسندی گردن من زیر تیغ

در دوچشم مست تو کو ذره ای مهر ووفا؟

می نماید سهل عشق و عاشقی در نزد تو

نازنینم عشق یعنی کوشش از بهر بلا

آنچه از پنهان اولاد بشر فهمیده ام

نیست جز خودخواهی و نامردی و جوروجفا

از عروج لاله های سرخ تا مرگ بهار

هیچ آرامم نمی سازد مگر روی شما

ای تنعم دیده فکرروزهای تنگ باش

راه کوتاهست از نعمت بسوی رنجها

با لب خندان هلاهل می کنی دل رانثار

در کجای دهر قاتل خنده زد برکشته ها

محسن از غمهای او نالد شبان و روزها

بازهم دیدار او را می نهد بر دیده ها

۲۱آبان۷۹